X.

W waszym małżeństwie układało się znakomicie. Urodziłaś zdrowego chłopca. Twój mąż pysznił się przed znajomymi z pierworodnym na rękach, gdyż kilku jego kolegów z drużyny pierwsze dziecko mieli dziewczynki. Nie wiedziałaś, że ta piękna bajka, tak szybko się skończy.

Adrianek rósł jak na drożdżach. Gen wzrostu odziedziczył zdecydowanie po ojcu. Były również gorsze dni, gdy syn długotrwale płakał i zupełnie nic nie pomagało w uspokojeniu. Były momenty, gdy czułaś się zupełnie sama „uwiązana” przy dziecku, bo Grzesiek często miewał wyloty na mecze, co jest normalne w lidze rosyjskiej. A ty zostawałaś z dzieckiem zdana na siebie. Niejednokrotnie był problem z porozumieniem w sklepie, przychodni czy mieście, ponieważ rosyjskiego nie znałaś, a angielski nie był znany szerszej ludności.

Gdy Adrianowi minął rok, dowiedziałaś się o drugiej ciąży. Grzesiek był zachwycony, a i tobie zaczął się udzielać jego optymizm mimo, że wcześniej podchodziłaś do tego pesymistycznie. Mąż na każdym kroku zapewniał cię o swojej miłości. Cieszyłaś się, że spełniasz jego marzenie o kolejnym dziecku, a przecież ty także go kochasz, więc normalne w młodym małżeństwie, że rodzą się owoce miłości.

I wszystko było pięknie do czwartego miesiąca ciąży kiedy to, nagle zemdlałaś biorąc kąpiel. Natychmiast wezwano karetkę, ciebie przewieźli do szpitala i po licznych badaniach lekarz nie miał dobrych wiadomości - ciąża zagrożona. Musisz kolejne dnie spędzić w szpitalu bez wyjść do toalety, gdyż każde gwałtowne poruszanie może spowodować poronienie. Leżałaś na szpitalnym łóżku i płakałaś. Nie wiedziałaś co się stanie z tobą, kto się zajmie twoim synem. Nie miałaś możliwości wrócić do Polski, a w Rosji nie miałaś nikogo z rodziny. Grzegorz ze względu na sytuację rodzinną dostał cztery dni urlopu i po wielu jego namowach zgodziłaś się na szaleńczy, choć jedyny realny pomysł. Poleciał z Adikiem do Polski, do swoich rodziców, by oni zaopiekowali się wnukiem. Teściowa od kilku lat miała wszczepiony rozrusznik serce, dodatkowo nadciśnienie i inne choroby układu krążenia i nie kwalifikowała się na lot samolotem, zaś teść nie byłby w stanie sam zająć się półtora rocznym chłopcem.

Spędzałaś kolejne dni w szpitalu, Grzesiek cię odwiedzał początkowo codziennie, siedział po kilka godzin, później coraz rzadziej. Tłumaczył to tym, że ma mecze wyjazdowe, ciągłe treningi, leczy u fizjoterapeutów stłuczone kolano, a ty naiwnie wierzyłaś.

Po dwóch miesiącach pobytu w szpitalu twój stan znacznie się polepszył. Uzyskałaś zgodę lekarza na samodzielny powrót do Polski samolotem. Zostawiłaś samego męża do końca sezonu w zimnej Rosji. Wróciłaś do Rzeszowa, gdyż tam mieszkali twoi teściowie. Byłaś pod czujną ich opieką wraz z synkiem, a maleńka istotka w tobie rozwijała się z dnia na dzień.

Grzesiek wrócił do Polski po nieudanym sezonie w Rosji. W kadrze eksplodował formą strasząc przeciwników pod siatką. Pod koniec lipca urodziłaś przez cesarskie cięcie dziewczynkę. Cała rodzina oszalała na jej punkcie łącznie z twoim mężem, ale nie widziałaś, że to było dwulicowe. Kolejny rok żyłaś w kłamstwie.

Pewnego dnia otrzymałaś list z rosyjską pieczątką. Grzegorz był na kilku dniowym wyjeździe do Kataru na klubowe mistrzostwa świata. Otworzyłaś kopertę, a to co zobaczyłaś w środku zbiło cię z nóg. Były tam zdjęcia twojego ukochanego męża, który zapewniał o wielkiej miłości, z inną w jednoznacznej sytuacji. Za tydzień kolejny list opisujący podwójne życie twojego męża, gdy ty leżałaś w rosyjskim szpitalu walcząc, by jeszcze nienarodzona córka mogła dotrwać do końca ciąży. Kolejne zdjęcia, tym razem innej kobiety, inny rodzaj pisma. W pierwszej chwili nie wierzyłaś, później zaczęłaś dogłębnie wszystko analizować. Nieraz zaniedbywał odwiedziny, ale tłumaczył  zmęczeniem, przedłużeniem ćwiczeń, a ty wierzyłaś.

W końcu nie wytrzymałaś i pokazałaś mu wszystkie listy i zdjęcia. Wymiana zdań przerodziła się w szaleńczą kłótnię. Adriana nie było w domu, był u teściów, a Faustyna spała na górze. To wtedy pierwszy raz cię dotkliwie pobił. Później kolejny raz i następny. Któregoś razu zostawił cię pobitą do nieprzytomności na podłodze. Teściowej kazał iść do ciebie pod byle pretekstem, a sam się usunął z mieszkania, gdyż był świetnym reżyserem i scenarzystą w jednym. Szybko przetransportowali cię do szpitala. Miałaś rozcięty łuk brwiowy, złamane dwa żebra, wybity obojczyk, złamaną lewą rękę w nadgarstku i liczne otarcia czy stłuczenia. Grzegorz świetnie upozorował włamanie, i ci złodzieje mieli cię niby pobić. Prawie wszyscy mu uwierzyli.

- Pani Izabelo. - zaczął lekarz opiekujący się tobą. - Rozumiem, że jest to dla pani ciężka rozmowa, ale musze być pewny. Czy to mąż doprowadził panią do takiego stanu? - zdębiałaś. Patrzyłaś na medyka smutnymi oczami, a łzy toczyły się strumieniami. Odwróciłaś głowę w druga stronę, by nie powiedzieć prawdy. Sprytny mąż zakazał ci pisnąć słowa. A ty nie miałaś nikogo. Mama od dwóch lat nie żyła, Jagoda nie miała zamiaru wracać, ba ona nawet na pogrzeb własnej matki nie przyleciała. Teściowie nie uwierzą, a Grzesiek obiecał odebrać dzieci, co w jego pozycji społecznej byłoby nietrudne. Nawet nie przeszkadzałoby to, że jest sportowcem, że go nie ma często w domu, ale ma rodziców, którzy zajmą się wnukami.

- Nie. - odpowiedziałaś patrząc zamglonym wzrokiem na lekarza.

- Pani Kosok, pani obrażenia, liczne siniaki, które jeszcze nie zdążyły się zagoić wskazują, że jest pani okaleczana.

- Błagam niech pan nie mówi do mnie po nazwisku! - krzyczałaś zatykając uszy i dostając ataku drgawek. Zaraz pojawiła się pielęgniarka wstrzykując ci jakiś przeźroczysty płyn do żyły. 

                                                                                    

Do zobaczenia za tydzień.

Szukając szczęścia - nowy

Ask

Patryk / Michał