V.

Gdy ty mozolnie szukałaś pracy, twój przyjaciel zbierał śmietankę podczas każdego meczu. Mimo, że był środkowym udało mu się zdobyć trzy statuetki najlepszego gracza podczas trzytygodniowego maratonu w ramach Ligi Światowej.

Po tym, jak twój narzeczony zostawił cię w przed dzień ślubu nie miałaś zaufania do mężczyzn, nie szukałaś na siłę, a gdy pojawiała się okazja natychmiastowo ją odrzucałaś.

- Izka, jak ja się stęskniłem za tobą. - przytula cię, gdy spotkałaś się z nim zaraz po tym jak przyjechał do Katowic na dwa dni.

- No już nie wymyślaj, wcale tak nie jest.- wesoło się śmiejesz przysiadając na jednej z ławek w parku. Rozmowom nie ma końca. Opowiada ci jak wygląda jego życie podczas wyjazdów, a ty słuchasz z większym zaciekawieniem monotonne czynności, które wykonuje niż historyczne opowieści dziadków o wojnie. Lubisz jego głos, który daje uspokojenie, ukojenie, radość. Odprowadza cię pod klatkę w której mieszkasz wraz z rodzicielką. Jagoda, twoja siostra ani myśli wracać ze Stanów.

- Widzimy się jutro? - wyrywa cię z rozmyślań. Jego czekoladowe oczy błyszczą na tle księżyca.

- Będziesz miał czas? - chcesz, żeby powiedział, że ma. Nie chcesz z nim się rozstawać, ale nie możesz też pokazać jak bardzo ci na nim zależy. W końcu to tylko twój przyjaciel. Wygłupiłabyś się opowiadając o jakimś uczuciu. On ma styczność z tyloma pięknymi kobietami, więc dlaczego miałby zadurzyć się w tobie? A może on tak samo myśli? Może.

- Dla ciebie zawsze znajdę. - podnosi lekko ku górze kąciki ust, a w tobie wewnątrz wszystko się roześmiewa. Oblewasz się rumieńcem, jednak jest na tyle ciemno, że z pewnością nie zauważa.

- W takim razie do zobaczenia. - wspinasz się na palce, lecz mimo to ledwo sięgasz do jego policzka delikatnie muskając. Nie spostrzegasz kiedy usta Grześka łączą się z twoimi. Nie sprzeciwiasz się, pozwalasz się całować i ochoczo odwzajemniasz płomienny pocałunek. Ledwo nabierasz powietrza przerywając dziewiczy pocałunek z przyjacielem. Uśmiecha się jeszcze raz i odchodzi zostawiając cię samą na środku klatki. Skołowaną od tysięcy myśli przebiegających przez głowę.

*

Twój mąż lada moment pojawi się w drzwiach waszego mieszkania. Wraca właśnie z przegranego meczu Ligii Mistrzów. Sromotna klęska na boisku włoskiego gospodarza eliminuje z dalszej gry rzeszowskiego Mistrza Polski. Wiesz, że będzie wściekły. Wiesz, że sama obecność ciebie będzie go denerwować, ale nie masz gdzie się podziać, iść do kogoś na noc. Z resztą już raz tak zrobiłaś i nie skończyło się dobrze dla ciebie. W środku nocy odebrał cię z dziećmi od swoich rodziców pod pretekstem, że w domu lepiej się zregeneruje po przegranej. Dzieci ułożył do spania, a nad tobą psychicznie znęcał, bo nie ma innych słów na wyrażenie tych obelg, które słyszałaś na swój temat od szmat do dziwek.

- Jedynie jestem twoją dziwką! - wykrzyczałaś wtedy w jego oczy spluwając. Uciekałaś do łazienki, by się zamknąć i przeczekać tortury. Nie zdążyłaś. Złapał cię, skrępował nadgarstki aż do bólu, wielkimi dłońmi odcisnął palce na twoim ciele od pleców po uda. Na drugi dzień odwiózł dzieci do przedszkola, kupił pieczywo i zrobił ci śniadanie do łóżka w formie przeprosin. Choć nie chciałaś, musiałaś je przyjąć. I choć wiedziałaś, że się nie zmieni łudziłaś się, że może to był ostatni raz jego furii. Przecież ślubował ci miłość. 

                                                                                       

Witam.

Kolejna odsłona gburowatego męża.

Dziękuję za odzew pod poprzednim rozdziałem. I proszę, te osoby, które zaglądają i czytają zostawcie jakiś komentarz, jakieś słowo.

Ściskam Was :*

 Szukając szczęścia
Chyba zwariowałam... coś kiedyś. - Pomóż mi wstać.