VI.

Po niewinnym pocałunku z Grzegorzem unikałaś go. Właściwie dlaczego? Przecież ci się podobał? Przecież to było jedyną rzeczą o której ostatnio marzyłaś? Twoja nieśmiałość odegrała pierwsze skrzypce. Kolejnego dnia popołudniu wracał na zgrupowanie kadry, więc byłaś spokojna, ale i z niedosytem z którym nie potrafiłaś sobie poradzić. Dzwonił, pisał sms-y, a ty nadal nie przyjmowałaś do wiadomości, że ten popularny siatkarz mógł stracić dla ciebie głowę, choć niewątpliwie tak było.

Kilka tygodni później dostałaś od niego bilety na spotkania w Katowicach. Wiedział, że status bezrobotnej nie pozwoli ci na zakup biletów, a on mógł dać rodzinie. Z jednej strony nie mogłaś doczekać się piątkowego meczu, zobaczenia się z nim, a z drugiej przerażało cię spotkanie wybranek jego kolegów, bo obok nich miałaś spędzić czas w jakim rozgrywane jest spotkanie. One obyte wśród kamer, bogate, a ty? Szara mysz, która będzie traktowana jak dziewczyna Grzegorza. Przecież on był twoim przyjacielem, tylko przyjacielem.

- Gdzie jesteś, Złotko? - pyta, gdy właśnie stajesz na betonowej kostce wyznaczającej teren katowickiej hali.

- Grzesiu… - syczysz podirytowana zdrobnieniem, jakim cię nazwał.

- Iza, no wyszłaś z domu chociaż? Zaraz z hotelu wyjeżdżamy, chcę się z tobą zobaczyć jeszcze przed meczem.

- Jestem już pod halą. - fukasz, lecz uśmiechasz do siebie.

- To świetnie. Czekaj na mnie.

- Czekam, czekam. - rozłączył się, a ty znowu tracisz świadomość na myśl, że zaraz go zobaczysz. Wpadłaś po uszy, choć nie przyznajesz się przed sobą. Uciekanie przed miłością, to najgłupsze co robisz.

*

I wrócił po przegranym meczu. I znowu dostałaś. Wszystko go wkurzało nawet to, że na obiad zrobiłaś schab pieczony, a nie tradycyjny smażony z ziemniakami i kapustą na którego miał ochotę.

- Grześ, jeśli chcesz to ci zrobię. - spoglądasz w jego stroną oczami pełnymi strachu.

- Nie chcę. - odpowiada beznamiętnie odchodząc od stołu.

Dzisiaj dzieci wracają później, ponieważ cały oddział przedszkola pojechał z maluchami do pobliskiej Zabajki do zoo. Twój mąż ma jeszcze dwie godziny nim wyjdzie na trening, dzieci wracają za trzy. Wkładasz brudne talerze i szklanki po obiedzie do zmywarki. Cieszysz się chwilą w czasie której Grzesiek bierze prysznic, jednak niedługo, bo gdy stoisz twarzą do ściany krojąc pieczarki dzieciom do pizzy czujesz czyjeś ręce na swoim ciele. To on. Natychmiast się kulisz zaczynając trząś.

- Nie bój się mnie. - szepce do twojego ucha. Nic się nie odzywasz nie przerywając czynności którą wykonujesz.

- Przestań. - kręcisz się, gdy scałowuje twoją szyje i ramię.

- Izka, kochanie…

- Co chcesz? - głos ci drży.

- Kocham cię. - jego słowa odbijają się echem po pustej kuchni. Nieruchomiejesz. Dawno nie słyszałaś takiego wyznania z jego ust. Siłą odbiera z twoich rąk nóż, który trzymałaś, a tobie stają mimowolnie łzy w oczach bojąc się co mu chodzi po głowie. Łapie cię za rękę odwracając do siebie, nie przeciwstawiasz się. Podnosi twój podbródek, tak abyś spojrzała w jego oczy.

- Gdybyś mnie kochał, nie podnosiłbyś ręki na mnie. - masz w sobie w tej chwili na tyle odwagi, że nie boisz się wypowiedzieć tych słów. - To dzieci kochasz, nie mnie. - świdrujesz jego ciemno brązowe oczy, chcesz coś wyczytasz, ale nic. Pustka. Ciemność. Chłód.

- Z tobą wziąłem ślub, tobie ślubowałem, ciebie kocham. I Adriana i Faustynkę. - zbliża swoje usta do twoich. Delikatnie muska, a ty stoisz nieruchoma. - Proszę kochaj się ze mną. - wkłada swój język w twoje usta. Nie odwzajemniasz. Czujesz się jakby ktoś wstrzyknął ci znieczulenie i pozbawił ruchu całego ciała. Chcesz go poczuć tak delikatnego, takiego jak za czasów początku małżeństwa.  - Proszę. - ponawia, przyjemnie dotykając twojego biodra. Tym razem odwzajemniasz. Zapominasz o wszystkim co złego ci zrobił. Celebrujesz każdy dotyk, każdy pocałunek, każde muśnięcie. Jego charakterystyczny zarost pieści twoją skórę. Długie palce zaciska na twoich pośladkach. Ustami łaskocze brzuch, językiem zatacza kółka wokół pępka. Całuje, ssie i kąsa. Objeżdża wokół piersi, sutków, przygryza ja doprowadzając cię do szału. Scałowuje żółto - zielono - fioletowego siniaka pod żebrem.

Penetruje w tobie delikatnie, spokojne ruchami bioder. Cicho jęczy co rusz muskając twoje wątłe ciało. Doprowadza cię do stanu przedzawałowego, daje ci nieopisaną przyjemność. Odrzucasz głowę na bok i wydajesz okrzyk, niemal eksplodując. Opada obok ciebie kładąc głowę na twoich piersiach. Głaszcze twoje ciało opuszkami palców, a ty zaczynasz odzyskiwać świadomość zanurzając dłonie w jego włosach. Czy aby się zmienił? Tak nagle? Dawno taki nie był, nie pamiętasz nawet. Słyszcie swoje oddechy, nic nie mówicie. W końcu podnosi się na łokciach przypatrując tobie.

- Idę na trening. - uśmiecha się.

- Musisz? - od razu kąciki twoich ust opadają w dół.

- Wiesz, że muszę. - zbliża się całując. Obejmujesz jego szyję długo nie puszczając i czując rumiane wargi zanurzone w twoich. - Muszę. - odrywa się luzując twój uścisk. Wstaje zbierając swoją garderobę, a po chwili słyszysz zgrzyt drzwi. Odwracasz się, nakrywasz aksamitną pościelą i w końcu w pełni dociera do ciebie co działo się w ostatniej godzinie.

                                                                                

Witam.

Dzisiaj trochę dłużej, ale za to jaki czuły mąż :D

Wieczorem wszyscy kibicujemy szczypiornistom! a ja z S. szczególnie xd

A jutro bijemy Rzeszów :D Mogę chyba tak napisać tematycznie do tego bloga :D

Kolejny, nie wiem kiedy? Może niedługo? I tak nie wiele zostało.

cieszę się, że Wam się podoba

Ściskam :*  

Szukając szczęścia.

Pomóż mi wstać. - coś nowego.