VII.

Mecz na którym miałaś tak świetnie się bawić okazał się totalną klapą. W zasadzie może nie mecz, bo w czasie jego trwania o niczym nie wiedziałaś, a twój umysł jedynie chłonął widok Grzegorza. Cała reszta cię nie obchodziła. Odgrodziłaś się niewidocznym murem z rzeczywistością, która szybko sprowadziła cię brutalnie na ziemię.

- Iza! - twoje bębenki uszne  łakną głos Kosoka, który podchodzi do band po skończonym spotkaniu.

- Gratuluję. - uśmiechasz się szczerze widząc go metr przed sobą. Nie pozwalasz by mógł cię przytulić, choć pragniesz jego dotyku, ale wiesz, że na hali roi się od wścibskich dziennikarzy, którzy tylko czyhają na odpowiedni moment.

- Dziękuję. - jego usta układają się w cienką linię i wzbierają ku górze niczym wykres paraboli, gdy współczynnik jest dodatni. - Poczekasz na mnie? Mamy chwilę, a skoro jesteś, to chciałbym pogadać.

- Tylko nie rozdawaj za długo autografów. - śmiejesz się. Oddala się z każdym krokiem, a ty wtedy poznajesz kilka dziewczyn, które również czekają na swoich partnerów. W końcu przychodzi na trybuny ochroniarz prosząc, żebyście opuściły budynek, gdyż za niedługo ma odbyć się kolejne spotkanie w ramach kolejki Ligii Światowej. Czekacie przed halą aż siatkarze wezmą prysznic i w końcu wyjdą do was. Przechodzisz się bocznymi alejkami szukając wolnej ławki wśród blasku latarni. Widzisz zakochane pary, a w głowie tworzysz obrazek siebie i przyjaciela. Coś wewnątrz tobą rządzi i karze iść przed siebie dochodząc do Niego i Jej. Twój czekoladowooki przyjaciel i blondynka całujący się. Natychmiast się odwracasz biegnąc ile sił w nogach. Nie zwracasz uwagi na inne mijające osoby, nie zwracasz uwagi, gdzie biegniesz. Ważne, by przed siebie. Dusisz się płaczem, nie zwracasz uwagi na jego wołania. Wiesz, że biegnie za tobą, ale ty jeszcze bardziej przyspieszasz uciekając mu, a on mimo, że jest sportowcem nie nadąża. Wskakujesz w zatrzymany dosłownie przed twoimi nogami tramwaj i jedziesz do domu. Nie pamiętasz jak, ale jakoś dochodzisz do mieszkania od razu zamykając się w łazience. Siadasz na muszli, kulisz się w pół i beczysz, jak wygłodniałe zwierze, bo płacz to za małe słowo. Nie odbierasz od niego telefonów, nie odpisujesz na smsy. Przed rodzicielką udajesz, że wszystko gra chociaż wiesz, że ci nie wierzy w to kłamstwo, jednak nie nalega na zwierzenia.

*

Od nocy ślęczysz przy szpitalnym łóżku twojej maleńkiej Faustynki. Ostre zapalenie płuc powodujące niewydolność oddechową. Twoja córeczka ma wprowadzoną igłę do drobnej dłońki przez którą do jej ciałka dostają się potrzebne witaminy. Limit płaczu wykorzystała na dobre kilka miesięcy, a ty nie możesz jej nijak pomóc. Możesz patrzeć jak cierpi, a ty wewnątrz razem z nią.

Twoi teściowie zajmują się Adrianem. Zerkasz na zegarek zaraz powinni odprowadzić chłopca do przedszkola. Za dwie godziny wraca twój mąż z meczu wyjazdowego. Gdy Fausti zasypia zostawiasz ją na chwilę i pędzisz do mieszkania, by się odświeżyć, by powiedzieć jej ojcu gdzie jest.

- Grzesiek, Faustynka jest w szpitalu.

- Co jej kurwa zrobiłaś!? Trzy dni mnie nie było! - krępuje ci ręce przyciskając do ściany. Rzuca w ciebie oskarżycielskie spojrzenie, bluzga.

- Nic. Ma zapalenie płuc. - odpowiadasz cicho, kuląc się od bólu.

- I to ma być nic? Ty nawet dzieckiem nie potrafisz się zająć! - ciągnie cię za włosy, masz wrażenie, że wyrwie ci je z cebulkami. Próbujesz mu się wyrwać, płaczesz rzewnymi łzami nie panując nad sobą, a to go pobudza do jeszcze większej krzywdy sprawianej na twoim ciele.

Malujesz podpuchnięte oczy od płaczu. Nad brew przyklejasz plaster, który zakrywa ślad pięści twojego męża. Odbierasz syna z przedszkola, starasz się być promienna w końcu dziecko niewinne temu co się w domu dzieje, lecz nie potrafisz. Adrian opowiada ci całą drogę co robił na zajęciach. Cieszy się na myśl ojca w domu, który przywiózł mu nową zabawkę i wypytuję o Faustynkę. Popołudnie Grzesiek spędza w szpitalu przy córce. Mimo wielu próśb syna, który chce zobaczyć się z siostrą wszelkimi sposobami odwodzisz go od tego pomysłu. Gdy Adik zasypia w końcu puszczają ci wszelkie hamulce. Płaczesz, płaczesz i płaczesz nad swoim życiem, które zgotował ci twój mąż. Którego kochałaś. 

                                                                          

Witam.

Skończyłam pisanie tego bloga. Całość wyczekuje na publikację, która będzie regularna od teraz, co tydzień. Ewentualnie zmieniona na sobotę. Nie wiele pozostało, jak na początku wspominałam nie będzie to długi blog.

Dziękuję za każdy komentarz, i mam nadzieję, że nadal będziecie się uaktywniać :)

Szukając szczęścia  - nowy rozdział.

Genetyczne cierpienie - nowy projekt.

Pomóż mi wstać - kiedyś.